Kamu ve Özel Finansman – Tez Hazırlatma – Tez Yaptırma – Tez Yaptırma Fiyatları – Tez Örnekleri – Ücretli Tez Yazdırma – Tez Yaptırma Ücreti

Kamu ve Özel Finansman

Özel fonların yüksek öğretimin finansmanına daha fazla katkısına yönelik eğilim, ekonomik mantığa ve ekonomik üretimin daha verimli ve etkili hale geldiği yerin piyasa olduğu inancına dayanmaktadır.

Yine de, ekonomi literatüründe kapsamlı bir şekilde tartışıldığı gibi, piyasa yüksek öğretimi mükemmel bir şekilde temsil etmez ve yüksek öğretimi finanse etmek için yalnızca ona güvenemezsiniz. Bu nedenle yüksek öğretim, az ya da çok, Tüm ülkelerde kamu fonları sağlar.

Yüksek öğretimin maliyetine kamu katkısı, hem verimlilik hem de hakkaniyet argümanlarına dayanmaktadır. Verimlilik açısından, yüksek eğitim, yüksek eğitim almış kişi tarafından daha yüksek kazanç veya ek manevi faydalar şeklinde elde edilmeyen dışsal faydalar sağlar.

Bu faydalar arasında, yüksek eğitimli bireylerin birlikte çalıştıkları kişilerin üretkenliklerini artırma, yani teknolojik değişime uyum sağlama ve yenilik getirme konusunda çalışma arkadaşlarının üretkenliklerindeki artışa işaret edebiliriz. Toplum bir bütün olarak yüksek öğrenimden fayda sağladığında, maliyetin bir kısmı kamu fonlarından karşılanmalıdır.

Öte yandan, yükseköğretim piyasasındaki eksiklikler ve belirsizlikler de verimlilik temelinde kamu müdahalesini açıklamaktadır. Yüksek öğrenim maliyetlidir, öğrencilerin okulu bırakması ve mezunların iş bulmada yaşadıkları zorluklar nedeniyle parasal faydaları veya gelecekteki kazançları belirsizdir.

Kamu desteği olmadan, öğrenciler eğitimlerini finanse etmek için büyük miktarda borç almak zorunda kalacak ve talep ekonomik optimumun altında olacaktır. Kısacası, piyasalar dışsallıkları yakalamadığından, piyasalar sosyal olarak optimum eğitim miktarlarını ve kalitesini sağlayamadığından, yüksek öğretimin kamu tarafından finanse edilmesi devam etmektedir.

Hakkaniyet gerekçeleri, toplumdaki adaleti artırmak için ekonomik kaynakları hiçe sayarak, yetenekli insanlara yüksek öğretimin verilmesi gerektiği ilkesine dayanmaktadır. Bu amaca piyasa mekanizmalarıyla ulaşmak mümkün olmazdı.

Sonuç olarak, devlet yüksek öğretime erişim fırsatlarını eşitlemek için politikalar uygulamalıdır. Bu amaca ulaşmak için iki temel mekanizma vardır: kamu kurumlarında öğrenim ücretlerinin gerçek öğretim maliyetinin altına düşürülmesi veya daha düşük sosyo-ekonomik geçmişe sahip insanlara yardım etmek için hibe ve/veya kredi programları oluşturulması.

İlk politika (düşük ücretler), ekonomik geçmişleri ne olursa olsun, yüksek öğretim kurumlarına devam eden herkesi sübvanse eder; ikincisi daha spesifik olarak ihtiyacı olan insanlar için olabilir.

Öte yandan, yüksek öğrenim derecesi, bireyler için işgücü piyasasında yüksek bir değere sahiptir. OECD ülkelerinde, üniversite mezunları için işsizlik ortalamanın oldukça altında ve yüksek eğitim mezunları için maaşlar, daha düşük eğitim düzeyine sahip insanlara kıyasla oldukça yüksektir.

Avrupa’da son yıllarda işgücü piyasasındaki yüksek öğretim mezunlarının oranı önemli ölçüde artmasına rağmen, mezunların işgücü piyasasındaki konumu oldukça iyi bir seviyede kalmaktadır.

Örneğin İspanya’da 1980’lerde işgücü piyasasındaki yüksek öğretim mezunlarının sayısı sekiz yüz elli binden bir buçuk milyonun üzerine çıktı. Bu dikkat çekici artışa karşın, bu mezunların temel eğitim düzeylerine ilişkin yüksek kazanç farkı değişmemiştir.

Bu sonuç, eğitim sisteminden işgücü piyasasına geçişte bazı zorluklar yaşansa da, yükseköğretim mezunlarının işgücü piyasası tarafından daha fazla alındığını göstermektedir.

Kamu kesimi finansman dengesi
Kamu Özel İşbirliği sözleşmeleri
Borçlanma yetkisi kime aittir
Kamu özel İşbirliği mevzuatı
türkiye’de kamu özel işbirliği
türkiye’de kamu özel işbirliği projeleri
Kamu Özel İşbirliği Modeli nedir
Kamu Özel İşbirliği Kanunu

İşgücü piyasası faydaları, yüksek eğitim derecesine sahip bireylerin elde ettiği faydaların yalnızca bir parçasıdır. Diğer ekonomik ve sosyal faydaları ölçmek daha zordur, ancak mezunların yalnızca daha fazla istihdam edilebilirliğe sahip oldukları ve daha yüksek kazançlar elde ettikleri değil, aynı zamanda daha yüksek sosyal statü, tüketimde daha fazla verimlilik, daha iyi sağlık, teknolojik değişime daha fazla erişim ve eğlence için daha iyi fırsatlar da dahil olmak üzere geniş bir dizi kültürel fayda sağlar.

Eğitimden elde edilen faydalar işletmeler tarafından da kazanılmaktadır. Genel eğitim, yeni teknolojiler dahil edildiğinde eğitim ve yeniden eğitim ihtiyacını azaltır. Daha eğitimli insanların, özellikle de yüksek eğitimi aktaran yetenek ve becerilere sahip olanların daha yüksek üretkenliği, diğer çalışanlara yayılır ve bu da işletmenin tüm üretkenliği üzerinde önemli bir etkiye sahiptir.

Yüksek öğretim mezunlarının ürettiği dışsallıkların önemli bir kısmı, yalnızca genel olarak toplum tarafından değil (bu, yüksek öğretimin kamu tarafından finanse edilmesini haklı çıkarır), aynı zamanda özel olarak işletmeler tarafından da ele geçirilir.

Öte yandan, işletmeler, büyük ölçüde üniversitelerde üretilen bilimsel ve teknik ilerlemenin birincil ve daha doğrudan yararlanıcılarıdır. Sonuç olarak, işletmelerin araştırma sözleşmeleri, hizmet sunumu ve hayırseverlik fonları yoluyla yüksek öğretim kurumlarının finansmanına katılımı, şirketlerin yüksek öğretimden elde ettiği faydaların tutarlı bir şekilde tazmin edilmesi olarak düşünülebilir.

Sonuç olarak, ekonomik açıdan bakıldığında, bireyler ve işletmeler için özel faydaların çok yüksek olduğu açıktır. Sosyal faydaların daha az ölçülebilir olsa da önemli olduğu konusunda da bir fikir birliği vardır.

Sonuç olarak, yararlananların ödeme yapması gerektiği ilkesi, yüksek öğrenimin karma bir özel ve kamu finansmanı sistemine yol açar. Çözülmemiş bir sorun var: kamu ve özel finansmanın paylaşımı ne olmalı?

Ekonomi bu soruya kesin bir cevap vermiyor, ancak çoğu Avrupa ülkesindeki mevcut oranın, fon kaynaklarındaki eşitlik açısından adaletsiz olduğu ve ayrıca pahalı verimsizlikler yarattığı söylenebilir.

Yüksek öğretimin kamu ve özel finansmanı arasında daha iyi bir denge, aşağıdakilerin sonucu olmalıdır:

a) Yüksek öğrenimin yararlarının özel kişilere ve onların işverenlerine tahakkuk ettiğinin tanınması.
b) Fonlar için rekabetin kurumsal verimliliği ve ekonomik ve sosyal ihtiyaçlara cevap verebilirliği artıracağı beklentisi.
c) Aynı zamanda rasyonel bir öğrenci yardımları sistemi geliştirilirse sosyal eşitliğin gelişeceğinin kabulü.

Yüksek öğrenim finansmanına artan özel katılım birkaç şekilde uygulanabilir:

a) Öğretim maliyetlerinin önemli bir bölümünü oluşturan temel öğrenim ücretlerinin belirlenmesi.
b) Özel hizmetler için özel ücretlerin belirlenmesi.
c) Sürekli eğitim ve öğretimi finanse etmek için ticari katkıların geliştirilmesi.
d) Eğitim kurumlarına tahsisli vergiler getirme imkanı.