Klinik Psikoloji

Klinik Psikoloji

Psikoloji, felsefe ve deneysel fizyoloji alanlarından doğmuştur ve tipik olarak davranışın bilimsel olarak incelenmesi olarak tanımlanır. Bu, hem hayvan hem de insan davranışını içerir ve abehavioro terimi tipik olarak çok geniş bir şekilde fizyolojik eylemleri, açık davranışları ve düşünceleri içerecek şekilde tanımlanır.

Klinik psikoloji, psikolojik ilkelerin bireylerin uyum sorunlarına uygulanmasına odaklanan uygulamalı psikoloji disiplini olarak kabul edilebilirken, klinik psikolojinin alanı, klinik işlev bozukluğunun değerlendirilmesi, teşhisi ve tedavisini içerir; tedavinin bireylere veya genel olarak topluma uygulanmasındaki sorunlar; günlük yaşamda uyumu ve işleyişi etkileyen faktörler; yaşam boyu gelişme; kişilik; aile; psikolojik hizmetlerin sunumu; psikologların eğitimi; ve etik ve mesleki sorunları doğurur.

Bilim bu alanların her birinde rol oynamakla birlikte, bu bölüm değerlendirme ve teşhis, klinik müdahaleler ve klinik eğitim açısından klinik psikolojinin bilimsel durumuna odaklanacaktır.

Başlangıcından beri, klinik psikoloji hem bir bilim hem de bir meslek olarak tanımlanmıştır. Klinik psikolojinin amiral gemisi olan Clinical Psychology: Science and Practice, klinik psikolojinin ikili kimliğini vurgulayan bir isim seçti. Aynı şekilde, klinik psikologların etkinliklerinin çoğu, bilime ilişkin tarihsel kavramsallaştırmalarımıza uymaz.

Örneğin, klinik psikologların laboratuvar temelli araştırmalarına katılma olasılıkları daha düşüktür, bunun yerine bir kişi veya grup tarafından sunulan bir sorunla ilgili bir tedavi planını değerlendirmek ve geliştirmek için bir kişi veya kuruma danışman olarak hizmet etme olasılıkları daha yüksektir.

Değerlendirme ve planın sonuçlarına bağlı olarak, klinik psikolog, değerlendirilmekte olan birey veya grup tarafından belirlenen sıkıntıyı azaltma potansiyeline sahip bir müdahalenin (psikoterapi) sağlanmasıyla da meşgul olabilir.

Bu bölümün birkaç amacı var. İlk olarak, klinik psikolojideki bilim ve uygulama rollerinin farklılıklarını kabul ederken benzerliklerini belirleyecektir. Klinik psikologların farklı rollerinin (bilim ve uygulama) tartışılması yoluyla bu farklılıklara odaklanılacak ve klinik psikoloji bilimi ve uygulamasında eğitimin bu ikili roller için neden kritik olduğu vurgulanacaktır.

Bu amaca ulaşmak için, klinik psikoloji tarihinin kısa bir incelemesi sunulmakta, ardından bilim felsefesi ve tanımı tartışılmaktadır.

Farklı türde öğrenme deneyimlerinin rolünü ve bilim adamı-uygulayıcı eğitim modelinin öncelikle (i) klinik araştırma klinik bilim insanı veya (ii) ile uğraşan klinik psikoloğun davranışı üzerindeki önemini vurgulayacak olan davranış psikolojisinden kavramlar sunulacaktır. klinik uygulama klinik pratisyen. Bu davranışsal kavramlar, klinik psikolojinin bilime dayalı bir uygulamasını sürdürme ihtiyacı açısından bilim insanı ve uygulayıcı tartışmasını yeniden çerçevelendirmek için kullanılacaktır.

İkinci olarak, klinik bilimcilerin ve klinik pratisyenlerin klinik psikoloji alanına yaptıkları benzerliklere ve katkılara odaklanılarak, önemli sorunun klinik psikolojinin bir bilim olup olmadığı değil, daha çok sorunun ne olduğu gösterilecektir.

Klinik psikolojide bilimin şu anki durumu nedir ? Bu soru, teşhis, değerlendirme ve müdahalenin mevcut bilimsel durumunun kısa bir tartışmasıyla ele alınacaktır. Son olarak, sağlık sistemindeki değişikliklerin klinik psikolojinin bilime dayalı uygulamasını etkilemesi veya ondan etkilenmesi muhtemeldir. Potansiyel sorunlar ve değişim, kamu politikası ve klinik psikoloji bilimi açısından tartışılacaktır.

Klinik psikoloji Nedir
Psikolog ile klinik psikolog farkı
Klinik psikolog nasıl Olunur
klinik psikoloji yüksek lisans-ucretleri
Klinik psikoloji konuları
Klinik psikolog Ne yapar
Klinik psikoloji örnekleri
üsküdar üniversitesi klinik psikoloji yüksek lisans-

 KLİNİK PSİKOLOJİNİN KISA TARİHİ

Tarihsel olarak, psikolojinin felsefeden farklılaşması, psikolojinin bilime ve bilimsel yönteme verdiği vurguydu. Bununla birlikte, bilimin hangi yönlerinin en önemli olduğu konusunda çok az fikir birliği vardı.

Spesifik olarak, iki farklı bilim türü ortaya çıktı: (i) deneysel fizyoloji ile daha uyumlu olan laboratuvar temelli faaliyetler ve (ii) bireysel farklılıklara ve zihinsel ölçüme odaklanan uygulamalı araştırma faaliyetleri. Bu ayrım, deneysel ve uygulamalı psikoloji arasındaki farkın vurgulanması yoluyla psikolojide bilim+uygulama ayrımının habercisi olarak tanımlanmıştır.

Özel bir eğitim alanı olarak klinik psikoloji, ilk psikoloji kliniğinin kurulmasıyla başladı. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra, bireysel farklılıkların ölçülmesiyle ilgilenen psikologların çoğu, akademi dışındaki kuruluşlara danışmaya başladı. Bu, danışman psikologlar için akreditasyon prosedürleriyle tamamlanmış profesyonel bir kimlik geliştirmeye yönelik ilk girişime yol açtı. A

Bu akreditasyon hareketi Amerikan Psikoloji Derneği (APA) tarafından desteklenmese de Konsey danışmanlığı, APA liderliği tarafından ortaya çıkan profesyonel kimliğin tüm bileşenlerini içeren bir uygulamalı araştırma biçimi olarak görülüyordu.

1919’da APA’nın klinik bölümü oluşturuldu ve klinik psikolog olmak için gerekli farklı gereksinimleri tanımlayan birkaç görüş belgesi ortaya çıktı.

İkinci Dünya Savaşı, psikoloji mesleğinin ortaya çıkışına yönelik vurgunun çoğunu sağlamaya hizmet etti. İlk olarak APA, psikoloji bilimini ve mesleğini tanıyan yeni tüzükler geliştirdi.

İkincisi, Gaziler İdaresi, klinik psikologları eğitmek için geniş bir programa sponsor oldu. Bu program, üniversite temelli psikolojik teori eğitimini, psikolojik değerlendirmeye ek olarak terapiyi de içeren klinik uygulama eğitimiyle birleştirdi. Bu model Boulder Konferansında birikmiştir.

İlk konferanslar, psikolojide geniş tabanlı bir geçmişe vurgu yaparak genel olarak klinik eğitime odaklandı. Bu konferanslardan kaynaklanan tavsiyeler, APA’nın klinik eğitim programlarını akredite ettiği özel değerlendirme kriterlerine ve süreçlerine yol açtı.

APA tarafından akreditasyonun, öğrencilerin klinik psikolog olarak uygun şekilde eğitilmelerini sağlamak için gerekli olduğuna inanılan belirli asgari eğitim deneyimlerini aldıklarını belgelediği varsayılmaktadır. Bu konferansların her biri, klinik psikolojinin hem biliminde hem de uygulamasında eğitime olan ihtiyacı yeniden teyit etti.

Batı Virginia Konferansı, psikologları tek bir düşünce okulunda, davranış psikolojisinde eğitmek için temel bileşenlere odaklandı. Bu toplantının düzenleyicisi olarak, bu çalışma konferansının klinik psikoloji eğitimi için gerekli ve yeterli olacak nesnel kriterleri belirleyeceğinden emindik.

Hepsi davranış eğitimiyle uğraşan bu klinik psikologlar grubu arasında kesinlikle bir fikir birliği olmaması beni çok şaşırttı. aAslında, bir grup önde gelen klinik direktör arasındaki 6 saatlik tartışmadan sonra, oybirliğiyle onaylanan davranış eğitiminin tek kritik bileşeni, davranış çalışmasına ampirik bir yaklaşımla eğitimdir.