Bilimsel Araştırma Programları – Tez Hazırlatma – Tez Yaptırma – Tez Yaptırma Fiyatları – Tez Örnekleri – Ücretli Tez Yazdırma – Tez Yaptırma Ücreti

Bilimsel Araştırma Programları

Yüzyıllar boyunca bilgi, kanıtlanmış bilgi anlamına geliyordu. Ya aklın gücüyle ya da duyuların kanıtlarıyla kanıtlandı. Bilgelik ve entelektüel dürüstlük, kişinin kanıtlanmamış ifadelerden vazgeçmesini ve spekülasyon ile yerleşik bilgi arasındaki boşluğu düşüncede bile en aza indirmesini gerektiriyordu.

Aklın veya duyuların kanıtlama gücü, iki bin yıldan fazla bir süre önce şüpheciler tarafından sorgulandı; ama Newton fiziğinin görkemi karşısında kafaları karıştı. Einstein’ın sonuçları tabloları bir kez daha değiştirdi ve şimdi çok az sayıda filozof veya bilim adamı bilimsel bilginin kanıtlanmış bilgi olduğunu veya olabileceğini düşünüyor.

Ancak, bununla birlikte, entelektüel değerlerin tüm klasik yapısının harabeye döndüğünü ve değiştirilmesi gerektiğini pek az kişi fark eder. Farkı öncelikle, tüm zamanların en iyi kanıtlanmış bilimsel teorisinin çöküşünün tüm sonuçlarını kavramasında yatmaktadır: Newton mekaniği ve Newton’un yerçekimi teorisidir.

Ona göre erdem, hatalardan kaçınmakta dikkatli olmakta değil, onları ortadan kaldırmakta acımasızlıkta yatar. Entelektüel dürüstlük, kişinin konumunu kanıtlayarak (ya da “olasılaştırarak”) kendi konumunu sağlamlaştırmaya ya da oluşturmaya çalışmaktan ibaret değildir. Entelektüel dürüstlük, daha çok, kişinin konumunu hangi koşullar altında kabul etmeye istekli olduğunu tam olarak belirtmekten ibarettir.

Kendini adamış Marksistler ve Freudcular bu tür koşulları belirtmeyi reddederler: bu onların entelektüel sahtekârlıklarının alameti farikasıdır. İnanç, eleştirinin kontrolü altında tutulması gereken, ne yazık ki önlenemez bir biyolojik zayıflık olabilir: ancak bağlılık, Popper için düpedüz bir suçtur.

Kuhn aksini düşünüyor. O da bilimin sonsuz gerçeklerin birikmesiyle büyüdüğü fikrini reddeder. O da esas ilhamını Einstein’ın Newton fiziğine atışından alır. Onun da temel sorunu bilimseldir.

Ancak Popper’a göre bilim “sürekli devrim” ve eleştiri bilimsel girişimin kalbiyken, Kuhn devrimine göre istisnai ve gerçekten de bilim dışıdır ve eleştiri “normal” zamanlarda lanetlidir. Gerçekten de Kuhn’a göre eleştiriden bağlılığa geçiş, ilerlemenin ve ‘normal’ bilimin başladığı noktayı işaret ediyor.

Ona göre, ‘çürütme’ üzerine bir teorinin reddedilmesini, ortadan kaldırılmasını talep edebileceği fikri, ‘naif’ yanlışlamacılıktır. Hakim teorinin eleştirilmesine ve yeni teorilerin önerilerine yalnızca ender “kriz” anlarında izin verilir.

Bu son tez geniş çapta eleştirilmiştir ve ben onu tartışmayacağım. Benim endişem daha ziyade, bilimsel büyümenin rasyonel açıklamalarını sağlamada hem gerekçelendirmeciliğin hem de yanlışlamacılığın başarısızlığını fark eden Kuhn’un şimdi irrasyonalizme geri dönüyor gibi görünmesidir.

Çünkü bilimsel değişim rasyoneldir veya en azından rasyonel olarak yeniden yapılandırılabilir ve keşif mantığı alanına girer. Bilimsel değişim için – bir ‘paradigmadan’ diğerine, akıl kuralları tarafından yönetilmeyen ve yönetilemeyen ve tamamen (sosyal) keşif psikolojisi alanına giren mistik bir dönüşümdür. Bilimsel değişim bir tür dini değişimdir.

Popper ile Kuhn arasındaki kısa çizgi, epistemolojide sadece teknik bir nokta ile ilgili değildir. Merkezi entelektüel değerlerimizle ilgilidir ve yalnızca teorik fizik için değil, aynı zamanda az gelişmiş sosyal bilimler ve hatta ahlaki ve politik felsefe için de çıkarımları vardır.

Bilimde bile, bir teoriyi, destekçilerinin sayısını, inancını ve sesli enerjisini değerlendirmekten başka bir şekilde yargılamanın başka bir yolu yoksa, o zaman bu, sosyal bilimlerde daha da fazla olmalıdır: hakikat güçtedir. Böylece Kuhn’un konumu, hiç şüphesiz, kasıtsız olarak, çağdaş dini manyakların temel siyasi inancını doğrular.

Bu yazıda önce, bilimsel keşif mantığında iki farklı konumun çarpıtıldığını göstereceğim.”Safça yanlışlamacılık” eleştirisinin doğru olduğunu düşünüyorum ve hatta onu güçlendireceğiz.

Ama rasyonalitesi ‘naif’ yanlışlamacılığa dayanmayan daha karmaşık bir konumu anlamıyor. Darlıklardan kurtulabileceğini ve bilimsel devrimleri dini dönüşümler olarak değil, rasyonel ilerleme olarak sunabileceğini düşündüğüm bu daha güçlü konumu açıklamaya ve daha da güçlendirmeye çalışacağız.

Bilimsel araştırma Nedir makale
Bilimsel Araştırma Yöntemleri pdf
Bilimsel araştırma ödevi örnekleri
Bilimsel Araştırma Basamakları
Betimsel araştırma nedir
Bilimsel Araştırma Yöntemleri
Bilimsel araştırma nedir Vikipedi
Bilimsel araştırma süreci

YANLIŞLAMA

Birbiriyle çelişen tezleri daha net görebilmek için, durumu ‘gerekçelendirme’nin çöküşünden sonra bilim felsefesinde olduğu gibi yeniden inşa etmemiz gerekiyor.

Gerekçelendirmecilere göre bilimsel bilgi, kanıtlanmış önermelerden oluşuyordu. Kesin olarak mantıksal tümdengelimlerin yalnızca çıkarım yapmamıza (gerçeği aktarmamıza) ancak kanıtlamamıza (gerçeği kurmamıza) izin vermediğini kabul ederek, doğruluğu mantık dışı yollarla kanıtlanabilen önermelerin (aksiyomların) doğası hakkında anlaşamadılar.

Klasik entelektüeller (ya da terimin dar anlamıyla “rasyonalistler”) vahiy, entelektüel sezgi, deneyim yoluyla çok çeşitli ve güçlü mantık dışı “kanıtlar” kabul ettiler. Bunlar, mantık yardımıyla her türlü bilimsel önermeyi ispat etmelerini sağlamıştır.

Klasik ampiristler aksiyom olarak yalnızca ‘kesin gerçekleri’ ifade eden nispeten küçük bir “olgusal önermeler” kümesini kabul ettiler. Onların doğruluk değerleri, deneyimle kurulmuş ve bilimin ampirik temelini oluşturmuştur. Bilimsel teorileri dar ampirik temelden başka hiçbir şeyden kanıtlamak için, klasik entelektüellerin tümdengelim mantığından çok daha güçlü bir mantığa ihtiyaçları vardı: ‘tümevarımcı mantık’.

İster entelektüel ister ampirist olsun, tüm gerekçelendirmeciler, “kesin bir gerçeği” ifade eden tekil bir ifadenin evrensel bir teoriyi çürütebileceğini kabul ettiler; ancak onlardan çok azı, olgusal önermelerin sonlu bir birleşiminin bir evrensel teoriyi “tümevarımsal olarak” kanıtlamak için yeterli olabileceğini düşündü.

Aklanmacılık, yani bilginin kanıtlanmış bilgiyle özdeşleştirilmesi, çağlar boyunca rasyonel düşüncede baskın gelenekti. Şüphecilik, gerekçelendirmeciliği inkar etmedi: sadece kanıtlanmış hiçbir bilgi olmadığını (ve olamayacağını) ve dolayısıyla hiçbir bilgi olmadığını iddia etti.

Şüpheciler için “bilgi” hayvani bir inançtan başka bir şey değildi. Böylece gerekçelendirmeci şüphecilik, nesnel düşünceyle alay etti ve irrasyonalizme, mistisizme, batıl inançlara kapı açtı.

Bu durum, klasik rasyonalistlerin entelektüelizmin sentetik apriori ilkelerini kurtarmaya çalışırken ve klasik ampiristlerin ampirik bir temelin kesinliğini ve tümevarımsal çıkarımın geçerliliğini korumaya çalışırken harcadıkları muazzam çabayı açıklar.

Hepsi için bilimsel dürüstlük, kanıtlanmamış hiçbir şeyi iddia etmeyi gerektiriyordu. Bununla birlikte, her ikisi de yenildi: Öklidyen olmayan geometri ve Newtoncu olmayan fizik tarafından Kantçılar ve ampirik bir temel oluşturmanın mantıksal imkansızlığı (Kantçıların belirttiği gibi, olgular önermeleri kanıtlayamaz) ve tümevarımsal bir mantık (mantık yok) oluşturma konusunda tüm teorilerin eşit derecede kanıtlanamaz olduğu ortaya çıktı.

akademi222 takımı

Biyografinin Tamamını Gör